Aftersun: Baba ile kızı arasında, hafızanın sisleri arasından görülen bir bağ.

Yönetmenin babası Welles 16 yaşındayken öldü ve 1990’ların sonlarında bir Türk sahil beldesinde güneşli bir baba-kız tatilinde gösterilmesine rağmen, bir filmde sadece tanınmaya dair ipuçları bir kasvet duygusuna kapıldı, hatta belki de ölüm. Ama ilk tanıştığımız baba, Callum (Paul Mescal’ın tatlı gülümsemesini sık sık ağırlaştırmayan, iç ısıtan, şefkatli bir gülümsemeyle oynadığı), çoğunlukla bir pislik topuna benziyor. Yavaş yavaş, daha koyu ve daha doğru bir resim belirir.

“Aftersun” çoğunlukla Callum ve Sophie’nin (Frankie Curio) tatildeki geleneksel tiyatro sahneleri etrafında döner: havuz başında sohbet etmek, restoranda yemek yemek, bir karaoke barda dinlenmek. 11 yaşına yeni girdim; 31 yaşına girmek üzere. Ama bazen, baba olacağını ilk öğrendiğinde olması gereken genç Calum’un kısa bir anını yakalayabiliriz. Diğer zamanlarda, Sophie kendisinden çok daha büyük birinin vizyonlarını açığa vurur ve bir noktada babasına, çok ayrı olmalarına rağmen “aynı gökyüzünü paylaştıklarını” düşünmenin “çok hoş” olduğunu söyler. zamanın. (Sophie annesiyle birlikte Edinburgh’da, Calum Londra’da yaşıyor.)

Bu hassas sahneler, yetişkin bir Sophie’nin (Celia Rawson-Hall) gençliğine dönüp baktığı ve bir kız olarak tanıyamadığı bir şeye dair ipuçları aradığı anıları olarak çerçevelenen ev video kamera görüntüleri ile kesişiyor. Sophie’nin artık çok az büyüdüğünü görsek de, filmin yapısını oluşturan yansımaları bir hüzün duygusuyla gölgeleniyor – ve Sophie’nin çocukken tanıdığını sandığı adamın, onun eskiden olduğu adam olmayabileceğinin farkına varması. .

Bu tehlike duygusunun – düşmek üzere olan bir yanılsama hissinin – buna çok bağlı olduğu anlar vardır. Turistlerin (çoğunlukla İngiliz) olduğu bir pasajdaki bir sahnede, bir video oyunu ekranında “Game Over” kelimelerinin yanıp söndüğünü görüyoruz. Bu kelimelerin çift anlamı, bu kadar kolay okumalardan akıllıca kaçınan bir filmde biraz burun üzerinde. Çoğunlukla, küçümsemek günün sırasıdır: Calum ve Sophie’nin etkileşimleri hafif ve havadardır, ancak ara sıra Calum’un para ve iş endişeleri, yalnızlık duyguları ve muhtemelen daha ciddi ruh hali değişimleri olabileceğine dair önerilerle gölgelenir. Bunlar, artan alkol tüketimi ile ustaca belirtilir.

Özellikle yürek parçalayıcı bir sahne, Callum’un REM’in Losing My Religion’ının bir karaokesini (düz ama grenli) yapmak için Sophie’ye sahnede katılmayı reddettiği zaman meydana gelir. O gecenin ilerleyen saatlerinde, yanlışlıkla kızını otel odasından kilitler ve daha sonra uyandığında omzunda küçük bir yara olduğunu bulur. Welles’in anlatımına göre, bu, görünüşte anlamsız görünen bir dizi küçük olaydır ve yalnızca geriye dönük bakış açısından ortaya çıkar.

Görünüşe göre çocukluğun en mutlu anları, dikiz aynasından bakıldığında kasvetli imalar alabilir. Sahilde bir gün tamamen eğlence ve oyundur, başka bir deyişle, gece çökene ve yanma başlayana kadar.

R bulundu. Bölgenin tiyatrolarında. Bazı sert dil ve kısa cinsel materyal içerir. 101 dakika.