Eli Roth’a neden minnettar olmalıyız?

Benimle birlikte düşünün: Neden Şükran Günü ile ilgili ana akım medya yok? Neden Charlie Brown tatilin tüm yükünü küçük omuzlarında taşımak zorunda?

Elbette her yıl dinleyecek şarkılarımız var. Bing Crosby’nin “Minnettar Olmam Gereken Çok Şeyi Var” ya da James Brown’un “(Do the) Püresi Patates”, Ray Charles’ın “Sweet Potato Pie” şarkısı ya da kişisel favorim olan “Glee” yorumu gibi yemekle ilgili birçok şarkı Aklımıza Türkiye Lurkey Time’ın getirdiği her şey geliyor ama gün boyu yemek listesi dinleyemememiz de doğaldır. Yemek öyle değil Sadece Şükran Günü’nün anlamı budur, değil mi?

Film izlerken de benzer bir sorunla karşılaşıyoruz. Yukarıda bahsedilen “Charlie Brown Şükran Günü” var. – teknik olarak sadece bir TV programı olmasına rağmen – ve “Free Bird” adlı animasyon filmi ve ayrıca Şükran Günü ile hiç ilgisi olmayan ancak “Knives Out”, “You’ve Got Mail” gibi tatilin bazı yönlerini içeren filmler. ” veya “Uçaklar, trenler ve otomobiller.”

Soru muhtemelen daha iyidir: Neden büyük, ilham verici bir Şükran Günü geçirmiyoruz? korku film? Korku, iyisiyle kötüsüyle her şeyi istismar eden bir türdür. “Cadılar Bayramı” ya da John Carpenter’ın “Kara Noel”i, “Kanlı Sevgilim” var ve Tanrı aşkına bir de “1 Nisan Şakası” var, ama en harika tatile olan sevgi nerede? Hacılar da iyi bir korkuyu hak etmiyor mu? Herhangi bir korku hayranı size tatil korkularının bir klasik olduğunu söyleyebilir ve bu kadar popüler bir tatili ele alacak büyük bir sinema filmini henüz çekmemiş olmamız garip görünüyor.

Eli Roth bu yıl bunu değiştirmeyi hedefliyor. 2023 yapımı komik filmi “Şükran Günü” ile bu sonbaharda Şükran Günü’nü sinemanın doruklarına taşımak.

Peki bu filmde Addison Rae’den daha iyi kim rol alabilir?

Ve ana ortağımız… “Grey’s Anatomy”den McDreamy mi?

Ve film önceki bir filmin parodi fragmanının uzun versiyonu mu?

Seni bilmem ama ben Oscar kokusu alıyorum. Belki Nobel Barış Ödülü bile.

Böylece, Şükran Günü arifesinde, yılın sinema etkinliğini izlemek için Mayflower’ı (2009 Honda Odyssey’im) yerel sinemaya sürdüm.

Beni şaşırtan şey, film gerçekten… eğlenceli miydi? Şimdi, “Cadılar Bayramı” kadar karamsar veya yavaş değil ya da “Kara Noel” gibi kadın failliği ve sistemik kadın düşmanlığı üzerine bir yorum değil, ama şüphesiz çok eğlenceli. Walmart tarzı bir süpermarkette, birkaç alışverişçiyi öldüren ve bir sonraki Şükran Günü’ndeki cinayetlerin nedenini belirleyen bir isyanla başlıyoruz. Sahne neredeyse fazlasıyla gerçekçiydi ve salonumdaki bazı sinemaseverler için klostrofobik yönü fazlaydı. O andan itibaren film, giderek daha acımasız ve yaratıcı cinayetlerin yer aldığı 90 dakikalık bir gösteriye dönüştü; özellikle trambolinle ilgili bir cinayet aklımdan çıkmıyor.

Film, John Carver maskesi takan bir katil (evet, Pilgrim) tarafından takip edilen ve onun kimliğini bulmaya çalışan bir grup gence odaklanıyor. Film, sosyal medyayı, senaryoyu yazarken en az bir gerçek gence danışılmış gibi hissettiren canlandırıcı ve sağlam bir şekilde kullanıyor. Suç yönü de iyi yapılmış, açılış sahnesi farklı amaçlara sahip birkaç olası şüpheliyi ortaya koyuyor, ancak türe aşina olan hayranlar muhtemelen ilk birkaç dakika içinde gerçek katili seçecek.

Ama daha da önemlisi, filmin şüphesiz Şükran Günü ile bağlantısı var. Son bölüm, Şükran Günü yemeği etrafında şekilleniyor ve ortam, Şükran Günü’nü görkemli bir şekilde kutlamaya kendini adamış bir şehir olarak oldukça uygun. Şükran Günü temalı çok sayıda kelime oyunu var ve hatta katilin amacı bile tatilin temalarıyla belli belirsiz bir şekilde bağlantılı.

Ancak film korkaklara göre değil ve bu tatilde büyükanne ve büyükbabanızın evinde izleyecek aile dostu bir film arıyorsanız, “Şükran Günü” En iyi seçiminiz olmayabilir.

Peki Eli Roth’un “Şükran Günü” filmi Şükran Günü sinematik rönesansının başlangıcı mı? Şükran Günü rönesansına ihtiyacımız var mı? Bunu zaman gösterecek ama kesin olan bir şey var: Şükran Günü 2’nin vizyona girmesi çok uzun sürmeyecek.