Film, Fransız Boston Film Festivali’nin dönüşüyle ​​MFA’da sessizce devam ediyor

Pandeminin başlangıcındaki diğer sanat kurumları gibi, Güzel Sanatlar Müzesi de film sergileri de dahil olmak üzere tüm halka açık programları askıya aldı. Ağustos 2020’de 57 çalışanın işten çıkarılması, filmin geleceğini tamamen acı verici olmasa da daha az belirsiz hale getirdi. Birkaç ay sonra müze galerileri yeniden açtı, ancak film programlamasını sürdürdü.

Karanlıkta ve oldukça yavaş ve sessizce iki yıl sonra, Dışişleri Bakanlığı’nda film izlemeye devam edildi. Kristen Hoskins, programın beta döneminde olduğunu ve yeniden inşa sürecinde olduğunu söyledi.

Pandemiden önce Hoskins, dokuz tam zamanlı çalışanla müze başkanı ve kamu programlarının küratörü olarak görev yaptı – artık mevcut olmayan bir rol. İşten çıkarmadan etkilenen o ve ABD Dışişleri Bakanlığı kıdemli film koordinatörü Carter Long, daha sonra diğer sanat etkinliklerinin yanı sıra geçen yılki Boston Fransız Film Festivali’ni doğuran yeni bir şirket kurdular. O zamandan beri işleri, Zaman ve Uzay Departmanı katlandı. Hoskins, Şubat 2022’de Topluluk Dersleri, Kurslar ve Kutlamalar Direktörü olarak Müzeye yeniden katıldı. Şu anda, o ve başka bir tam zamanlı kişi bu etkinlikleri, filmleri ve konserleri yönetiyor.

İlk iç mekan gösterileri Haziran ayında gerçekleştirildi. Roxbury Uluslararası Film Festivali. Hoskins’e göre, şu andan itibaren en az Kasım ayına kadar müze ayda yaklaşık üç gün filmlere ev sahipliği yapacak. Pandemiden önce günlük şovlara ev sahipliği yapıyorlardı. Bu duyuru, müzenin en önemli iç mekan festivallerinden biri olan Boston Fransız Film Festivali. Hoskins, bu yılki seçimleri yapmak üzere Dışişleri Bakanlığı’ndaki eski Film Küratörü Yardımcısı Catherine Irving’i bağımsız yüklenici olarak atadı. 18-21 Ağustos tarihleri ​​arasında, festival, çağdaş Fransızca’nın yedi özelliğinden oluşan küçük ama güçlü bir diziyi sergiliyor.

Gerard Depardieu, ekran dışında yaptığı iddia edilen çirkin ve potansiyel olarak suçlu davranışına rağmen, iki kez kadroda yer aldı, özellikle kendisinin şımarık ama savunmasız bir film yıldızı George olarak bir versiyonunu oynuyor.sağlam (güçlü). Aïsa (Déborah Lukumuena) geçici güvenlik görevlisi olarak hizmet etmeyi kabul ettiğinde, beklenmedik bir durumda eşler bir ihale sözleşmesi yaparlar.

2016’nın ‘Divines’ filmindeki çıkış rolüyle kritik övgüler alan Lukumuena, Fransa’nın en büyük film yıldızı karşısındaki rolü için çok fazla. “Robust”, Irving’i “meşaleyi gelecekte gerçek bir güç olacak yükselen bir aktöre devretmekle” etkiliyor.

Depardieu, zaman periyodu dramasında gerçekler hakkında (tanıdık geliyor mu?) gösterişli, kâr getiren bir yayıncı olarak daha öngörülebilir bir destekleyici rol oynuyor.kayıp yanılsamalarHonoré de Balzac’ın romanından uyarlanan “Downton Manastırı” ya da “Bridgerton”ın hırslı nitelikleri ağır sınıf analizini dışlayabilirken, yine de yaratıcı olsa da, “İllüzyonlar” kapitalizmin medya ve sanatsal ifade üzerindeki yozlaştırıcı etkisinden güçlü bir şekilde etkilenir. Fransız hayal gücünü ele geçirdi ve En İyi Film de dahil olmak üzere yedi César kazandı ve Irving, “Fransızların bir tür alıp politik bir yankı uyandırmasına çok benziyor” diyor.

Irving bu yılın filmlerini seçerken yol gösterici bir ilke kullandı: “İçinde yaşadığımız zaman hakkında söyleyecek benzersiz bir şeyleri olmalı.” Onun için mesaj şuradaPembe Hayatım (Ma Vie en Rose)Cinsiyet bulanıklığı hakkında, 25 yıl sonra hala yankılanıyor. 1997 queer klasiği, geçici lideri 6 yaşındaki Ludo’dan herhangi bir kimlik karmaşası göstermeye direniyor. Bunun yerine Irving, “filmdeki diğer herkesin yetişmesi gerektiğini” belirtiyor. Tatlılığı, zekası ve “şeker renklerinde gerçeküstü hayaller” nedeniyle bu unutulmaz filmi (35 mm’de gösterilen) göstermek için her zaman bir bahane istediğini söylüyor.

Ton ve formalite açısından daha riskli seçeneklerden biri.”Beni sıkıca tut“Bu yılki festival sona eriyor. Vicki Crips, ailesini parçalayan her şeye tekrar eden, yankılanan bir yıkım getiriyor. Parçalı anlatım, genellikle ailenin kronolojisini bozar ve yalnızca koşullar farklı olsaydı yaşanabilecek bir hayat önerir. örtülü sır, hikayeyi yönlendirir, bu da onun burada açıklamasını verimsiz kılıyor. Krieps, bir anda yokluk tarafından oyulmuş, ardından bir sonrakinde koşulsuz sevgi tarafından büyütülmüş olarak görünmeyi başarır. Sonunda, Matthew Amalric’in yönettiği hikaye, eşitsizliği yakalamaya çalışır. Irving’in söylediğine göre, ona gerçek gibi gelen keder. Şu anda çoğumuz için, bu üç başlık ve kalan üç başlık birlikte, Fransız sinemasında ve Irving’in sıklıkla bulduğu duygusal gerçekçiliği, bir pandemiyi ele almanın rahatlatıcı ve tatmin edici bir yolunu sunuyor. veya başka bir travma.

Hoskins geleceğe bakarken, filmin programının bazı bölümlerini Dışişleri Bakanlığı’na geri vermekten heyecan duyduğunu söylüyor. Ancak, “Daha önce yaptığımız şeyi tam olarak yapmaya çalışmıyoruz” diye açıklıyor. Bunun yerine, personel yetersizliği ve pandemi tehdidi altındaki festival ortaklıklarını yeniden inşa etmeye istekli olması nedeniyle durumu test edeceklerini, bilet satışlarını izleyeceklerini ve “İnsanların ihtiyacı olan ne sunabiliriz?” diye soracaklarını söylüyor. 2022’nin sonunda, sinemaseverler sonbahar şovunu dört gözle bekleyebilirler. Boston Kadın Filmleri Festivaliİran’ın iç film festivalinin yanı sıra sponsorlu topluluğun dönüşü Boston Filistin Film Festivali Ve Boston Türk Belgesel ve Kısa Film Yarışması. Ayrıca Hoskins, programın önümüzdeki yıl büyüyeceğini ve ekibini destekleyeceğini umduğunu söyledi. Ama kesin olarak bilmiyor.

Bildiği şey, toplum katılımının anahtar olduğunu söylüyor. Kendisini bir küratörden çok bir kanal olarak tanımlıyor ve müzelerin kamusal yaşamdaki rolünü değerlendiriyor. “Hepimiz buraya aitiz” diyor. Düzenleyici otoritenin “başkalarıyla rahat olmasını” istiyor.