Kapadokya’da büyük bir balonla uçmak, Türkiye

Hiçbir şey sizi sıcak hava balonu yolculuğuna gerçekten hazırlayamaz.

Sabah 5’ten önce, evden beş zaman dilimi uzakta uyanmak, bir ölçüde kontrol kazanmak için atılan birçok adımdan sadece ilkidir. Tur operatörü, balonların fırlatılacağı yere kısa bir yolculuk için 5:15’te alınacağımızı söyledi. Sadece gün doğumunda uçacaklar ve o gün uçuşlara izin verilip verilmeyeceği konusunda havacılık yetkililerinden hâlâ haber bekliyoruz. Gidip gidemeyeceğimizi belirleyecek olan hava ve özellikle rüzgar hızıdır.

“Biz” derken beni, üçüncü sınıftan beri en iyi arkadaşım Bates’i ve tur grubumuzun Manila’dan diğer yedi üyesini kastediyorum. Bir hafta boyunca İstanbul’dan başlayıp gemiyle Çanakkale’ye, ardından Bergama, Kuşadası, Efes ve Pamukkale’ye, ardından ülkenin orta kesimindeki Kapadokya’daki son durağa kadar en az sekiz saat Türkiye turu yapıyorduk. O zamana kadar Türkiye’nin ne kadar büyük olduğunun farkında değildim.

Ertesi gün Manila’ya dönüş uzun yolculuğuna başlıyorduk. Sonunda beklediğimden daha pahalı olmasına rağmen balon yolculuğuna çıkmaya karar verdim. Zaten oradaydım, diye düşündüm – başka ne zaman, başka nerede bu gezintiye çıkabilirdim? Hayatta bir kez, eğer şanslıysan ya da zenginsen iki kez.

Sonunda organizatörlerin açıklaması geldi. Balonumuza yürümek için kamyondan inip açık bir alana çıktık. Hemen bir sürpriz daha oldu: çamurdan yürümek zorunda kaldık. O sabah hava mükemmel olabilirdi ama önceki gece yağmur yağmıştı. En sevdiğim kanvas ayakkabılarımı giymediğime sevindim.

Balonun şişirildiği yere vardığımızda ayakkabılarımıza bulaşan çamur ayaklarımızı daha da ağırlaştırmıştı. Dev sepete tırmanmanız gerektiğini öğrendiğinizde “ağır” olmak isteyeceğiniz şey değil – bizimki yaklaşık olarak göğsüm kadar uzundu. Görünüşe göre güvenlik nedeniyle kapı yoktu. Sepetin içinde arkanıza – tüm vücudunuza – çekerken üzerine basabileceğiniz sadece ayağınız genişliğinde küçük kare delikler vardı. Bugüne kadar, bunu kendi başıma nasıl başardığımı hayal edemiyorum. Bana daha önce ulaşan yoldaşlarım ulaşmış olabilir. Belki de dışarıdan biri beni ihtiyatlı bir şekilde itti. Tırmanmakla çok meşgul oldukları ve fotoğraf çekmek için bu gezi için çok heyecanlı oldukları için herkese müteşekkirim. Sanırım kayıtsız kalacaklardı.

Dört bölüme ayrılan balonumuzun 22 ila 27 kişi taşıyabileceği söylendi. Size bu kadar yakın duran bu kadar çok insan varken kendinizi dev bir sepetin içinde nereye koyuyorsunuz? Sepetin dış kenarında olduğum için mutluydum; Bu daha iyi bir görüşe yol açacaktır. Ama son anda aramıza iki turist daha katıldı ve ben de telaşla içeri girmek zorunda kaldım. Umurumda değildi, çünkü daha sonra tekrar dışarı çıkabileceğimi biliyordum, ama uzun bacaklarının onları bir su birikintisinden geçiyormuş gibi kolayca sepete sokmasına şaşırdığımı hatırlıyorum.

Pilotumuz genç, kendine güvenen ve en önemlisi lisanslıydı. Turizm sitesi GoTurkiye.com’a göre pilotların lisansları iki yılda bir yenileniyor ve pilotların performansı ve yetenekleri düzenli olarak test ediliyor. Ancak, kısa bir an için, balon havalanmaya neredeyse hazırken ve pilot, balonun ne kadar yüksek olduğu ve ne görmeyi bekleyebileceğimiz konusunda söz vermeye başladığında, paniğe kapıldım. Ya bazı kazalar olsaydı? Ya kontrolü kaybedip düşersek? Ya onu geri alamazsam ve sevdiklerimi bir daha asla göremezsem? Ama sonunda adım atmak istediğinde, bu düşüncelerin yararsız olduğunu fark edersin. Zaten oradasın ve bu konuda hiçbir şey yapamazsın. Her neyse, düşsen bile havalı bir şeyler yaparak aşağı inmek daha iyi olmaz mıydı?

Ortaya çıkan paralaks dikkat dağıtıcıdır. Endişelenmeyi bırakıp etrafınızdaki düzinelerce başka balonun nasıl havalanmaya başladığını izlemeye başlarsınız. Açık sabah gökyüzünde farklı renkteki balonlar yayıldı. Pilot, balona daha fazla sıcak gaz akıtarak alevi geri çekmeye devam ederken, “İki yüz fit,” diyor. “Altı yüz… yedi yüz elli… hazırlanın, yukarı çıkıyoruz!”

O noktada, tüm kontrol illüzyonlarından vazgeçtim.

Kapadokya’nın büyüleyici kaya oluşumlarını – peri bacaları olarak da adlandırılır – gördüğünüzde büyülenmenize izin veren bu tam terk edilmişlik duygusudur. Volkanik patlamaların sonucuydu: yüzyıllar boyunca lav, zaman, rüzgar ve yağmur tarafından şekillendirildi. Doğadan başka bir şeyin onu bu şekilde formüle etmiş olması imkansızdır.

Bu sırada develer her yöne uzandığı için herkes hangi yöne bakacağını bilemeden kamerayı tutuyordu. bir tarafta bacalar. Diğer yandan balonumuzun gökyüzündeki görüntüsü. Arkadaşlarım kendi kendilerine ya da arkadaşlarıyla selfie çekiyor. Bazen uçuş sırasında balon, çiftlerin fotoğraf çektirdiği bazı vadilere doğru daha da ileriye hareket ederdi. Hatta “Benimle evlenir misin?” diye bir soru bile vardı. Yanına büyük harflerle bir hasır ve piknik sepeti yerleştirilmişti. Kendimi evet deyip söylemediğini ve çevre o kadar harika olmasa bile evet diyeceğini merak ederken buldum.

Engelsiz bir görüş elde etmek için sepetin kenarına yaklaştım – ama buz gibi tutuşumun telefonumu düşürmeme neden olabileceğinden korkarak geri çekildim. Bir süre sonra her şeyi kamera önünde belgeleme dürtüsüne teslim olmayı bıraktım. Telefonu çantama koydum ve içindeki her şeyi aldım. Kendi kendime dedim ki, bunu sonsuza kadar hatırlayacağım. Birçok sahneyi, rengi ve birçok fikri hatırlayın.

Bu enginliğin ve güzelliğin ortasındayken hep ıvır zıvırlarımı hatırlıyorum. Ne kadar küçük olduğunuzun hatırlatılması güzel. Biz kibirli ve ayrıcalıklı insanlar, güvensizliklerimizin her şey olduğunu düşünme eğilimindeyiz; Günlerimizi yönetenlerin hepsi onlar. Ancak, bu peri bacaları asırlardır var ve biz gittikten çok sonra da orada olmaya devam edecekler. Merkez ya da dünyamız olduğumuzu düşünmeye nasıl cüret ederiz?

Turun son birkaç gününe dönüp baktığımda, zihnimizin sınırlı olduğunu, her şeyi asla bilemeyeceğimizi veya hatırlayamayacağımızı ve her şeyin yolunda olduğunu bir kez daha fark ettim. Gezi kültürel ve diniydi. Ama bu deneyimi çekici kılan, tanıştığım ama muhtemelen bir daha asla görmeyeceğim insanların hikayeleriydi – onun yıllar önce ailesiyle birlikte Afganistan’dan kaçtığını söyleyen ve bilezik aldığım kızlarla ilgileniyormuş gibi görünen o satıcının, asla anlamayan o sürücünün hikayeleri. a word of english Ama gün boyunca güvenliğimizden ve rahatlığımızdan emin oldular, daha önceki diğer ziyaretçilerden defalarca duymuş olsa da sorularımızı sabırla yanıtlayan bu tur rehberi.

Ayrıca yeni arkadaşlarla, emekli olmayı beklemek yerine mümkün olduğunda anılar yapmak, maddi şeyleri biriktirme arzusunu kaybetmek, sağlıklı kalmak hakkında daha önce yaptığımız konuşmaları da hatırladım. sevdiklerinin kaybı. ilerlemek Gelecekteki maceraları sabırsızlıkla bekliyorum.

Yolculuk kolayca bir saat sürebilirdi, ama çok erken iniyorduk. Bir kamyonun arkasına mükemmel bir şekilde indik, ancak sepetten inmek beklendiği gibi oldukça garipti. Deneyimlerimizi kutlamak için bize şampanya ve sertifikalar verildi. Ardından geç kahvaltı için otele geri götürüldük. Çekmeyi başardığım fotoğraflara baktım: Orada gördüğümü sandığımla karşılaştırıldığında bir şekilde sönük kalıyorlar.

Balon yolculuğum, yerde kalsaydım asla düşünemeyeceğim düşüncelere neden oldu. Ben küçüğüm, geçici ve önemsizim. Pek çok şeyin insafına kaldım ve ancak bu kadarını planlayabilirim. Ve gerçek harikayı deneyimlemek için, evrenin beni şaşırtma ya da bana beklediğimden, umabileceğimden ya da hayal edebileceğimden daha fazlasını verme yeteneğine güvenmeliyim. -Rappler.com

Adele Chua, Filipinler Üniversitesi Kitle İletişim Okulu’nda gazetecilik okuyor. Manila Standard’ta 15 yıldır fikir editörü, editör yazarı ve fikir köşe yazarıdır.