Ermenistan ve Azerbaycan’daki atılım, Güney Kafkasya’daki Rus nüfuzunun sona erdiğinin sinyalini veriyor

Dramatik bir gelişme olarak, Ermenistan ve Azerbaycan liderleri 7 Aralık’ta tutuklu değişimi ve karşılıklı güven artırıcı tedbirlerin ana hatlarını çizen sürpriz bir ortak bildiri yayınladılar, aynı zamanda ilişkileri normalleştirmeye yönelik müzakereleri sürdürme ve uzun vadeli bir anlaşmaya varma sözü verdiler. barış anlaşmasını bekliyordu.

Eklem fikir Avrupalı ​​ve Amerikalı diplomatlar, Ermenistan başbakanı ve Azerbaycan cumhurbaşkanının ofisleri aracılığıyla tam teşekküllü bir barış anlaşmasının yolunu açtığını öne sürdüler.

Büyük ölçüde “insani nedenlerden dolayı” ve “iyi niyet göstergesi olarak” Azerbaycan 32 Ermeni askeri personeli serbest bırakmayı kabul ederken, Ermenistan iki Azerbaycanlıyı serbest bırakacak. Bu, özellikle Ermenistan’ın lehine koşullar altında, yıllardan beri ilk toplu savaş esiri değişimi olacak.

Ülkeler de kabul karşılıklı sembolik jestlere. Erivan, bir sonraki BM İklim Değişikliği Konferansına (COP29) ev sahipliği yapma teklifini Bakü lehine geri çekecek ve hatta diğer Doğu Avrupa ülkelerine Azerbaycan’ın teklifini destekleme çağrısında bulunacak. Buna karşılık Bakü, Ermenistan’ın COP Doğu Avrupa Devletleri Bürosu’na üyelik adaylığını destekliyor.

Bu anlaşma sansasyon yarattı çünkü sadece birkaç gün önce ilişkilerde böyle bir ilerlemeye dair hiçbir işaret yoktu. Tam tersine, ilişkilerde keskin bir bozulma ve Ermenistan-Azerbaycan sınırındaki çatışmaların yoğunlaşmasını beklemek için iyi nedenler vardı. Bakü’nün Dağlık Karabağ’ın kontrolünü yeniden ele geçirmesine olanak tanıyan 19 Eylül “bir günlük savaş”, ülkeler arasındaki barış görüşmelerini neredeyse raydan çıkardı. sonrasında Avrupalı ​​Pravda editörü Yuriy Panchenko’ya.

Ağırlıklı olarak Ermeni nüfusun yaşadığı ancak Azerbaycan’ın bir parçası olan Dağlık Karabağ’daki savaş 1994 yılında istikrarsız bir ateşkesle sona erdiğinden beri, Müzakereler aynı anda iki formatta gerçekleştirildi: Batı ve Rusya.

Batı diyaloğu Bakü için önemliydi çünkü Dağlık Karabağ’ın kontrolünü ele geçiren Erivan, Azerbaycan’ın toprak bütünlüğünü tanımak zorundaydı. Karabağ Ermenilerinin güvenlik garantileri tartışıldığı için bu Erivan açısından da önemliydi.

Bu arada Rusya, Karabağ’ın statüsüyle ilgili soruların ertelenmesini (Ermenistan için ideal, ancak Azerbaycan için kabul edilemez) önerdi ve Ermenistan üzerinden bir ulaşım koridoru konusunu gündeme getirdi (Bakü için olumlu, ancak Erivan için kesinlikle kabul edilemez).

Karabağ’ın geri alınması bu dinamiği tamamen değiştirdi.

Artık Rusya’nın izlediği yol Erivan için tüm değerini yitirdi; bu da Ermenistan ile Rusya arasındaki ilişkilerdeki mevcut çıkmazın nedenlerinden biri. Bu arada Azerbaycan, özellikle “Karabağ’da etnik temizlik” iddiaları nedeniyle Batı’nın arabuluculuğuna olan ilgisini kaybetti. Sonuç olarak Bakü’nün açıklamaları giderek daha agresif hale geldi ve yeni bir bölgesel çatışma olasılığını artırdı.

Peki Bakü neden kavgacı söylemden uzlaşmaya yöneldi? Amerikan baskısı itici güç gibi görünüyor. Son haftalarda Washington’dan Ermenistan’a yönelik baskının kabul edilemezliği konusunda çok sayıda acil uyarı geldi. ABD Dışişleri Bakanlığı yaptırımlar koordinatörü Jim O’Brien’ın bu açıklamanın ortaya çıktığı gün Bakü’yü ziyaret etmesi anlamlıdır. cıvıldamak Ermenistan ile Azerbaycan arasında barış görüşmelerinin yeniden başlaması konusunda.

Bakü’de olumlu ve yapıcı görüşmelerde bulunduk. Başkan Aliyev’e de söylediğim gibi, ABD, Merkez Bankası Başkanı ve Enerji Bakanı’nın ziyaretlerini memnuniyetle karşılıyor ve Bakan Blinken, Washington’daki barış müzakereleri için yakında Dışişleri Bakanları Bayramov ve Mirzoyan’ı ağırlamayı sabırsızlıkla bekliyor.

– Bakan Yardımcısı Jim O’Brien (@StateEUR) 7 Aralık 2023

Metnin kendisi ayrıca “daha ​​fazla güven artırıcı tedbirlerin uygulanmasına ilişkin tartışmaları” da vurguluyor. Her iki taraf da “karşılıklı güven” oluşturmak ve “Güney Kafkasya bölgesinin tamamını olumlu yönde etkilemek” için uluslararası destek çağrısında bulunuyor.

Bu muhtemelen muhaliflerin diyalogu sürdürme isteklerini yineledikleri kilit pasajı temsil ediyor. Hemen sonuç, bölgesel savaş riskinde ciddi bir azalmadır.

Ancak Rusya’nın onlarca yıldır süren arabuluculuk girişimlerine rağmen Moskova’nın bu önemli süreçten uzak durması, Kremlin açısından bu gelişmelere yönelik en sert tepkiyi temsil ediyor.Belki de Rusya’nın mutabakata varılan açıklamaya ilk resmi tepkisinin son derece ihtiyatlı ve ihtiyatlı olmasının nedeni budur. Dışişleri Bakanlığı temsilcisi Maria Zakharova, Rusya’nın geçmişte müzakerelere yararsız “destek katkıları” konusunda ısrar ederken, düzenli olarak ilerlemeyi onayladığını ifade ediyordu.

“Ulaşım bağlantılarındaki engellerin kaldırılması, sınırların çizilmesi, barış anlaşması yapılması ve sivil toplum hattında temaslar sağlanması konularında mümkün olan her türlü yardımı sağlamaya devam etmeye hazırız” dedi.

Ancak Rusya’nın arabuluculuğu artık gerekli görünmüyor; daha fazla barış görüşmesi AB ve ABD’nin himayesinde gerçekleştirilecek. İmzalanan barış anlaşması Rusya’nın Güney Kafkasya’daki nüfuzuna son verecek.

Teorik olarak Kremlin, her iki ülkedeki askeri varlığı göz önüne alındığında görüşmeleri hâlâ sabote edebilir. Ancak Panchenko, Ermenistan veya Azerbaycan’ın siyasi desteği olmadan bu durumun ülkelerin gidişatını değiştirmeye yeterli olmadığını vurguluyor.

“Dolayısıyla Batı inatçı olmaya devam ederse önümüzdeki aylarda – gelecek yılın ortasında – bir barış anlaşması imzalamak çok gerçekçi bir senaryo ve bu Rusya için bir dış politika felaketi olacak. Panchenko, “Umarım sonuncusu olmaz” diye özetliyor.

İlgili: