Marlon Brando’nun “Hayatımda oynadığım en iyi oyunculuk” dediği film.

Sinemada tüm zamanların en iyileri açısından, merhum Marlon Brando şüphesiz en iyilerden biridir. Bir pop kültürü ikonu olan Brando, Stanislavsky’nin artık ünlü olan sistemini ve ana akıma işleyen yöntem kavramını getirerek oyunculuğun geleceğe taşınmasına yardımcı oldu ve böylece zanaata her zamankinden daha fazla özgünlük kazandırdı. Onu klasiklerde gören şey dramatik yeteneği miydi? Sahilde, The Godfather Ve kıyamet şimdi, Veya bir Akademi Ödülünü geri çevirmek ve Sacheen Littlefeather’ı kendi adına açıklama yapması için göndermek gibi zamansız eylemler, Brando’nun hayatı hikayelidir.

Çok çeşitli başlıklarda rol aldığından – ki bunlar genellikle yıldız performansları sergiledi – Brando’nun en iyisinin ne olduğu sorusu hayranları tarafından uzun süredir tartışılıyor. Oldukça özeleştirel bir kişilik olarak da bilindiğinden, sohbete ekstra bir heyecan katılmıştır. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, geleneksel sanatçı nihayet soruyu yanıtladığında, başlık favorilerinden biri değildi.

1994 otobiyografisinde şöyle yazar: Annemin bana öğrettiği şarkılarAktörün Robert Lindsay ile birlikte yazdığı filmin adı 1969’da Brando idi. Yakmak!Ayrıca şöyle bilinir yanmış!, “şimdiye kadar yaptığım en iyi oyunculuk” olarak. Tarihi savaş draması, İtalyan yönetmen Gillo Pontecorvo tarafından yönetildi. 19. yüzyılın ortalarında Brando, şeker ticareti lehine bir köle isyanını körükleyerek Karayipler’deki bir Portekiz kolonisini devirmek için gönderilen kışkırtıcı İngiliz ajanı Sir William Walker’ı canlandırıyor.

Brando şöyle yazıyor: “Elia Kazan ve Bernardo Bertolucci dışında, birlikte çalıştığım en iyi yönetmen Gillo Pontecorvo’ydu, neredeyse birbirimizi öldürüyorduk. Beni neredeyse hiç kimsenin görmediği 1968 yapımı (9) filmde yönetti. yanmış!olarak yayınlandı Yakmak! Bir İngiliz casusunu oynadınız, efendim. 19. yüzyılda Avrupalı ​​güçlerin kolonilerine yaptığı tüm kötülükleri simgeleyen William Walker. Vietnam ile pek çok benzerlik vardı ve film, güçlünün zayıfı sömürdüğü evrensel fikrini yakaladı. Sanırım o filmde yaptığım en iyi rolü verdim ama çok az insan onu görmeye geldi.”

Pontecorvo’yu düşünen Brando, onu tanıdığı ve 1966’da not ettiği “birkaç büyük yönetmenden” biri olarak nitelendirdi. Cezayir savaşları Örnek olarak. Devam etti, “Jilo sevdiğim bir film yaptı. Cezayir SavaşıTanıdığım birkaç yönetmenden biriydi. O olağanüstü derecede yetenekli ve becerikli bir adam ama birlikte geçirdiğimiz zamanın çoğunda birbirimizin boğazını sıktık. Kolombiya’da altı ay geçirdik, çoğunlukla Cartagena’da, ekvatordan yaklaşık 11 derece uzakta ve sanırım Hades Kapısı’ndan pek de uzak olmayan nemli tropikal bir şehir. Çoğu gün 103 derecenin üzerindeydi ve nem seti bir Türk hamamına çeviriyordu.”