Minnell gerçeküstü ahtapot bahçe şortlarını sergiliyor

Minnell Koleksiyonu, Merritt Oppenheim’ın sürrealist eserlerinden oluşan bir sergiye eşlik eden dokuz harika kısa koleksiyon sunuyor.

Filmler, Aurora Resim Galerisi’nin eski küratörü Marie Magsamine tarafından sunuldu ve filmler, şu anda sergilenen Ahtapot Bahçesi’nde (1971) bir çalışmayı gördükten sonra seçildi. Pastel, renkli kurşun kalem, kurşun kalem ve kahverengi olan parça, karton üzerine yerleştirilmiş kağıt üzerine birleştirilmiş, bir denizaltı sahnesini betimliyor.

Magsamine, “Sürrealizmi seviyorum ve bu[Oppenheim]” diyor. “Harikaydı. Ahtapot Bahçesini gördüm ve bunun en güzel şey olduğunu düşündüm.”

Oppenheim markası için günlük şeylerin tuhaf karışımıyla eşleşen filmler bulmak hiç bu kadar kolay olmamıştı. Neyse ki Magsamine kullanacağı ilk film olan Diana Cam van Nguyen’in “Love, Dad”ını bu yıl Fransa’daki Clermont-Ferrand Film Festivali’nde aldı. Bir Dakika, yönetmenin babası tarafından hapishanedeyken yazdığı eski fotoğraflardan ve mektuplardan oluşuyor. Nguyen’in babasına o yıl boyunca babasına, serbest bırakıldıktan sonra olduğundan daha yakın hissettiğini anlattığı için, yürek burkan kısa bir deneme.

Magsamine, “Onu gördüm ve çok güzel, iyi yazılmış ve şaşırtıcı olduğunu düşündüm” diyor. “Genelde oğlum için bir parça seçerim ve ‘Aşk, Baba’ buydu.”

Diğer girişler arasında, biyolojik ve fütüristiğin tuhaf bir karışımını yaratmak için gözlerin, ellerin ve yumurtaların çekimlerini gezegenlerle harmanlayan Miwa Matreyek’in “Lumerence”ı yer alıyor. Matrik’in Mount Wilson Gözlemevi’ni ziyaretinden derinden ilham aldı. Corey Parks’ın premium ‘döviz’ programı da programın bir parçası. 50 farklı ülkeden kum ve madeni paraları kullanarak, paranın yüzlerini ve arka plan görüntülerini kullanarak dünyanın erozyonu ve inşası hakkında bir hikaye hazırlıyor. Yaklaşık altı dakika uzunluğunda, daha etli parçalardan biri, ancak kolaj ve stop-motion ile ilgili zanaat, herhangi bir CGI dövüş sahnesine benziyor.

Magsamen, “Animasyonu seviyorum çünkü çok titiz bir şekilde oluşturulmuş ve çok fazla zaman alıyor” diyor. “Animatörler bunu kolaylaştırsa bile bu çok zor bir iş. Bu programı seviyorum çünkü çok iyi yapılmış ve gerçeküstü bir bakış açısı var. Herkes için bir şeyler var.”

Oppenheim, çalışmalarında kadın cinselliği ve kimliği gibi konuları ele almak için büyük erkek sahnesinden ayrılan Almanya doğumlu İsviçreli bir sürrealistti. Çay fincanı, fincan tabağı ve kaşığın süetle kaplandığı “Kürklü Kahvaltı” ve beyaz topukluların hindi yemeği gibi sarılı olduğu “Hemşirem” en ünlü eserleridir. 1985 yılında öldü.

Menil’deki sergi, bir nesildeki çalışmalarının ilk büyük transatlantik retrospektifi. Magsamen, gösterinin Houstonlıların benzer teknikleri kullanan filmler aracılığıyla Oppenheim’ın eserlerinin başka bir katmanını görmelerine yardımcı olacağını umuyor.

“Bu gösterideki tüm işler çok katmanlı, süslü ve bir araya getirilmiş parçalar” diyor. “Oppenheim’ın birbiriyle uyuşmayan şeyleri kullanması ve bu gerçeküstü bakış açısını tuhaf ya da olağandışı kılmak için bunu nasıl yaptığını düşünmesi gerekiyor. Filmler aynı tür unsurları kullanır ve onları bir araya getirir.”

Jeff Roner, Houston merkezli bir yazardır.