Slight Creed – Washington Free Beacon

Etkilerinin zirvesindeyken bile Creedence Clearwater Revival, dönemlerinin en kötü cazibelerine direnmişti. Gösterişten önce Pepsi’yi yudumladılar ve Janis Joplin ile Jim Morrison’ı öldüren vuruştan uzaklaştılar. Ancak John, Tom Fogerty, Stu Cook ve Doug Clifford’u birbirlerinden hiçbir şey kurtaramaz.

içinde herkes için şarkıJohn Lingan, Creedence’ın okul günlerinden 1960’ların sonundaki hızlı yükselişlerine ve 1970’lerin başındaki keskin bölünmelerine kadar “rock and roll’daki en üzücü hikaye” olarak adlandırılan şeyi anlatıyor. Bununla birlikte kitap, John Fogerty’nin anı kitabı Frontline Commander’ın 2015’te yayınlanmasının ardından çoğunlukla gereksizdir. şanslı oğul, bir hayranın veya başka bir şarkı yazarının bilmek istediği her şeyi listeler. Daha da kötüsü, bugün biyografi yazarları arasında yaygın olduğu gibi, Lingan çok fazla ahlaki vaaz veriyor. Creedence’ın başarısını politik çıkarımlarıyla ölçüyor, grubu çevre, cinsiyet ve ırkla ilgili şu anda popüler olan inançlara göre değerlendiriyor. Tarihsel bir bağlam olarak başlayan şey, bir tür kınama ile sona erer. Müzik kenarlarda olur.

Linghan, Green River’ın CCR kaydının gerçekleştiği yıl olan 1968’de Vahşi Nehirler ve Peyzaj Yasası’nın Kongre’den nasıl geçtiğini hevesle anlatıyor. Ertesi yıl feminist yazar Elaine Willis’in kürtaj hakları hakkındaki kitabını yeniden üretti ve ardından grubun “Bad Moon Rising”i nasıl çıkardığını kaydetti. Creedence yapmanı isterken. Duyar Little Richard gibi siyahi sanatçıların eserlerindeki yankıları, Lingan Bilmenizi İstiyor: The Band Yağma bu ses. Besteci Steve Reich’in It’s Going to Rain’in erken başarısına atıfta bulunarak, siyah sanata “uyan” diğer beyaz müzisyenlerle birlikte “siyah kültürün utanç verici bir şekilde kölesi” olduklarından bahsetti. Ayrılığa gelince, John Fogerty son derece inatçı ve inatçıydı ve ne kadar beceriksiz olurlarsa olsunlar sorumluluğu kardeşi ya da arkadaşlarıyla paylaşamazdı.

Hikâyeyi bu şekilde anlatmak sadece grubun sanatını tüketmekle kalmaz, aynı zamanda kişisel dramayı da boşaltır. Oyuncuların ayrılmasının gerçek nedenini ortadan kaldırır: kızgınlık.

Kitaba grubun Royal Albert Hall’daki 1970 konseriyle başlayan Linnegan, kendisini bu ikiliğin bir tarafında sıkıca konumlandırdı. (John Fogerty ile tanışmadı, onun yerine Clifford ve Cook ile konuşuyordu. Tom Fogerty 1990’da öldü.) Paul McCartney, George Harrison ve Eric Clapton görünüşe göre dinleyiciler arasındaydı, ancak turun başlarında Fogerty gruba şunları söyledi: değil Onlar yapar. Daha uzun performans gösterimleri. Lingan okuyucuyu perde arkasına koyar, seyircilerin tezahüratlarını duyar ve sınıf arkadaşları dışarı çıkmak için yalvarırken Fogerty’nin hareketsiz olduğunu görür. Lingan için, bölüm, Fogerty’nin herkesi bağladığı sıkı tasmayı gösteriyor: Grup arkadaşlarının şarkı söyleyemediğini düşündüğü için tüm şarkıları yazdı, tüm kayıtları yaptı ve tüm arka vokalleri kaydetti. Şimdi, idollerini görmezden geliyordu. Ve umursamıyor gibi görünüyor.

Fogerty dışında – Müziği önemsiyorum. Bazen grup arkadaşlarını stüdyolarında (uygun şekilde The Factory olarak adlandırılır) hafife alırdı, ancak bilgisi gerçekten onlarınkini gölgede bırakırdı. O katıydı. Lead Belly’nin “Cotton Fields” şarkısının cover’ını kaydederken, Fogerty o kadar sinirlendi ki, Clifford davula vakit ayıramadı ve herkesi stüdyodan kovdu. Kayıttaki tüm geç hitleri kesmeye devam etti, sonra öfkeyle davulcunun evine gitti ve parçaları yüzüne fırlattı. Fogerty günlüğünde bu olayı anlatıyor ve son parçadaki davulların yavaşlığını hala duyabildiğini söylüyor. Lingan bundan bahsetmiyor.

Grubun geri kalanı iki kuyrukta olduklarını biliyordu. Fogerty’nin kalite kontrolü ve single hazırlama konusundaki uygulamalı yaklaşımı, bir yılda üç albüm platin plak ile sonuçlandı. Şarkıları siyasi olaylar tarafından fazla tanımlanmadığından geniş bir hayran kitlesine sahiptiler: “harika bir lise öğrencisi, kamyon durdurucu ve çeşitli kafalar grubu”. köy sesi Eleştirmen Robert Christgo yazdı. Bob Dylan ve Elvis, 1969’un en sevdikleri şarkısı olarak “Proud Mary”yi seçtiler. Joplin bile kitabın ortasında tökezliyor. “Seni seviyorum,” dedi sarhoş bir şekilde. “O aptal psychedelic boku oynamıyorsun.” Hippiler Creed’i severdi ama askerler onları severdi. Fogerty’nin anılarında paylaştığı gibi, Vietnam’daki bir filo, Charlie’ye saldırı başlattıklarında geceleri müziklerini çalılıklara bıraktı. Fogerty, “Hippileri babalarıyla karşı karşıya getirmeye çalışmıyorum” dedi. Müzik ‘olduğu gibi birleştirici olmalı, ne kadar klişe olursa olsun. Herkesin oturup ayağını yere vurabilmesi veya ‘Vay be!’ diyebilmesi gerektiğini biliyorsunuz. Doğru olan bu! “

Creed, karşı kültürün gençlik enerjisini besledi, ancak hiçbir zaman bir protesto timi olmadılar. O halde, Lingan’ın en popüler şarkıları “Fortunate Son”u “ister iyi bir işi bırakayım, ister orduyu ihbar etsem, orta sınıf değerlerinden ayrılma” olarak tanımlaması garip. Diğer paragraflarda bu okuma çelişiyor. Rock ‘n’ roll akranlarının aksine, dört adam grup 1960’ların sonlarında paydirt’e ulaştığında evlenmişlerdi. Fogerty, Ordu Rezervinde görev yaptığı sırada askeri yaşamın bazı yönlerini bile üstlendi. Sol görüşlü bir dergiye verdiği röportajda, erkekler ve kadınlar arasındaki işgücündeki “cinsiyet farklılıklarının” kaybolmasıyla ilgili endişelerini açıkça dile getirdi, kendisinin de “bir kapitalist” olduğunu kabul etti ve şarkı yazarlığından “ne”nin bir ifadesi olarak bahsetti. Ortadan bakıyorum”.

Ayrılık hakkında yazarken, Lingan grup arkadaşlarının ilk kaptanlarına karşı kıskançlığını ortaya koyuyor. Tom gücü ele geçirdiğinde işler dağılmaya başlar. Grubu karakterize edecek bir karton kapaklı yazar almak için para ödedi. Gösterişli açıklamalarla dolu utanç verici yapımcı, Tom’un rolünü daha da baltaladı ve onu daha yetenekli bir kardeşin ağabeyi olarak sundu. Algı sokması. Lingan, “Gösteriş projesinde bile Tom’un değeri sorgulandı” diye yazıyor. Aylar sonra, başka bir “cömert tanıtım dublörlüğü” denedi: Lingane’ye göre, Clifford ve Cook’u eşit derecede gülünç gösteren bir gazetecinin kötülüğü. Bir sonraki albümlerinden sonra Sarkaç Kırıldı, Tom gruptan çıktı.

Son albümden bu yana geçen on yıllarda, ticari bir başarısızlık Mardi GrasClifford ve Cook, Fogerty’nin onları düşüşe hazırladığını iddia etti. Onlara kendi müziklerini yardım almadan yazdırdı. Lingan şu hesaba dayanıyor: “İstediği zaman halıyı çekebilir. Grubu daha iyi yapmayan, daha iyi hale getirmeyen, sadece oyunun kurallarını değiştiren yeni düzenlemeler getirebilir.” Ama Fogerty olayları farklı hatırlıyor. Şirketin kontratı tarafından imkansız sayıda şarkı bulması için baskı altında olduğu için bitkindi. Günlüğüne, ikilinin sadece şarkılarını ne kadar kötü performans sergilediklerini öğrendiğini yazdı. Kalabalıklar bu şarkıları komik buldu. Grup eve döndüğünde sonsuza dek ayrıldılar.

Lingan için Creedence başarısız oldu çünkü Fogerty işbirliği yapamıyor. Onun kitabı buna bir nevi cevaptır. şanslı oğulBencilliklerinden dolayı diğer meslektaşlarını suçladı. Okuyucu başka bir ders alabilir: sanatçılar bile sınırlarını öğrenir.

Herkes İçin Bir Şarkı: Clearwater Creed’in Yeniden Canlandırılmasının Öyküsü
John Lingan tarafından
Hachette Kitapları, 384 sayfa, 32 $