Toronto Film Festivali’ni bekleyin

Toronto Uluslararası Film Festivali’ne ilk olarak 2012’de katılmaya başladım ve o zamandan beri bir yıl kaçırmadım (20 ve 21 civarında katılmama rağmen). Philly dışındaki ilk büyük film festivalimdi, açıkçası gerçekten endişelendiğim bir deneyimdi (nasıl çalışıyor? Filmler nerede? Basın partilerinde ne yapmanız gerekiyor?). Çok az farkla, gerçekten hızlı bir şekilde konaklama bulmak zorunda kaldım ve Toronto sokaklarının ne kadar geniş olduğunu hatırlamadan, etkinlik mekanına çok yakın görünen bir yer ayırttım.

Sevgili okurlar, öyle değil. Bunun yerine, King Street’te 40 dakikalık bir yürüyüşle ilgiliydi, ki bu pek fazla görünmüyor, ancak sabahın erken saatlerinden gece geç saatlere kadar amansız bir programınız olduğunda, sadece ekler. Ayrıca orada epeyce insan tanıyordum ve herkes delice meşguldü, bu yüzden ilk birkaç günün çoğunu harika şeyler izleyerek geçirdim ve ondan sonra konuşacak kimsem olmadı.

Kendimi o kadar yalnız ve çaresiz hissediyordum ki, iyi bir eleştirmen arkadaşımla şu ya da bu konuda konuşmaya başladığımda, kelimeler ağzımdan sel gibi döküldü. Neyse ki, o fırtınayı atlattım ve bu güne kadar hala iyi arkadaşız, sadece festivalde tanıştığım bir arkadaş (birkaç tanesine gittim, bu tanıştığınız hemen hemen herkes için geçerli: Sadece yolda arkadaş edinirsiniz) , bu harika kaotik koşullar altında).

Her neyse, yıllar geçtikçe, yavaş yavaş şehrin içini ve dışını ve festivalin kendisini (o gün öğle yemeği tekliflerini açıklamadan önce basın odasına geldiğimde) daha fazla öğrendim ve gerçekten büyüdüm. festivalin ne kadar kapsamlı olduğunu, kaç farklı tür ve türün (Hollywood, indie, uluslararası, doc) yıllık gösterilerine sığdırmayı başardıklarını takdir edin.

Bunu hüzünlü bir tonda yazıyorum çünkü sanırım bu benim en sevdiğim Toronto Film Festivali’ni en azından bir süreliğine son kez anlatacağım. Döndüğümde, yeni öğretmenliğime yerel bir lisede başlayacağım, muhtemelen bana kaşlarını çatacak bir kurum, aslında Eylül’ün ilk haftasını film yazma çalışmamı yapmak için alıyorum. Asla demeyeceğim (yapamam!), ama yakın zamanda geri dönmeyi de planlamıyorum, bu yüzden bu yılki deneyime derinden nefes almaya çalışacağım ve yapabileceğim zamanın mutlak cehennemini takdir edeceğim. .

İçerik açısından bakıldığında, bu yıl birkaç büyük biletli filmle – bazı merakla beklenen Hollywood filmleri ve Cannes’dan duyurulan bazı başlıklar dahil – ve Holy My’den birkaç tane daha ile çıkmak oldukça iyi olacak gibi görünüyor. yeni projeleri olan yöneticiler Her şey hakkında biraz daha telaşlanmayacağımı söyleyemem, ama en azından bir patlama ile çıkacağım (umarım).

İşte en heyecanlı 10 filmim alfabetik sıraya göre.

Aftersun: Cannes’da eleştirmenlerce beğenilen ilk çıkışından sonra, Charlotte Wells’in ilk yönetmenlik denemesi büyük ilgi görmeye başlıyor. Hikaye, 11 yaşındaki kızı Sophie’yi (Francesca Corrio) bir Türk tatil beldesine tatile götüren genç bekar bir babayla (Paul Mescal) ilgilidir, çünkü şimdi yetişkin olan kadın onu yirmi yıl sonra hatırlamaktadır. İlk zamanlardaki kasvetli ama canlı uğultu, kariyerinin başlangıcındaki yeni ve parlak bir yönetmen için bunun yürek parçalayıcı olduğunu gösteriyor.

‘Ayrılma Kararı’: Güney Koreli yönetmen Park Chan-wook’un yaptığı her şey bir zorunluluktur ve yeni filmi de bir istisna değildir. Bu, bir cinayet dedektifi (Park Hae Il) hakkında, merhumun çekici dul eşi (Tang Wei) ona büyüsüne daha da derinden yalvarırken, zor bir vakayı çözmeye çalışan bir romantizm/gizem/ilişki kara hikayesidir. Bir görsel tasarımcı olan Park, filmlerini genellikle karmaşık psikolojik keşiflerde birer basamak olarak kullanıyor, bu yüzden bu çok eğlenceli olacağa benziyor.

“Cam Soğan: Bir Knives Out Gizemi”: Daha önce de söylediğim gibi (ve yakın zamanda!), bu festivalde geçirdiğim on yıldan kalan anılarımdan biri, Rian Johnson’ın yenilikçi aracı “Knives Out”un dünya prömiyerine bir kalabalıkla katılmak. bu hemen yanındaydı. Sevinçle. Birkaç yıl sonra aynı tiyatroda devam filmini izleyeceğim o zaman uygun görünüyor. Şüpheli dedektif Benoit Blanc’ın (Daniel Craig), bu sefer muhteşem bir Yunan adasında skandal derecesinde karmaşık başka bir mezarı ortaya çıkarmaya çalışırken yaptığı maceralara geri dönüyoruz.

‘Kutsal Örümcek’: İran’ın Meşhed şehrinde, gözüpek bir gazeteci (Ziyaret Amir İbrahimi) yorulmadan bir seri katilin (Mehdi Baghistani) izini sürmeye çalışır ve şehrini fahişeleri öldürerek ve terk ederek kaba olduğunu düşündüğü şeylerden temizlemeye kararlıdır. cesetleri onun haçlı seferinin bir parçası olarak. Amir Ebrahimi’nin En İyi Kadın Oyuncu ödülünü kazandığı Cannes’da da büyük ses getiren İranlı yönetmen Ali Abbasi’nin filmi, milenyumun başındaki gerçek olaylara dayanıyor ve ağırlığına daha fazla kum katıyor.

RMN: En sevdiğim yönetmenlerden biri olan Romain Cristian Mungiu (“Mezuniyet”), festivale göç, ırksal kızgınlık ve aile göçünün iç içe geçmiş hikayesini sunuyor. Pek çok kişi tarafından Yeni Roman Dalgası’nın vaftiz babası olarak kabul edilen Mungiu’nun katmanlı, genellikle korkunç ve vahşice dürüst filmleri, genellikle anavatanını, karakterlerinin (veya geri kalanımızın) hiçbir zaman kafa karıştıracak derecede çürümüş görkemiyle tasvir eder. paçayı sıyırmış.

“Sanctuary”: 2015 yılında, sevgili annesinin yakın ölümüyle yüzleşmek zorunda kalan ruhlu bir genç adamın yıkıcı bir karakter çalışması olan “James White” adlı küçük bir bağımsız drama beni tamamen şaşırtmıştı. Josh Mond’un filmi, her ikisi de sevimli olan iki kahramanı Christopher Abbott ve Cynthia Nixon için sıcak bir gösteriydi. O zamandan beri Abbott’un büyük bir hayranıyım, bu yüzden Margaret Qualley ile birlikte, ebeveynlerinin imparatorluğunu devralmak üzere olan bir motel kralı olarak oynadığı yeni filmi, adını vermesi gereken, onun kontrolü ile devam eden bir ilişkiye dayanıyor. karakter, kulağa harika geliyor.

“Immortal Daughter”: Joanna Hogg, annesi Tilda Swinton’la birlikte rol aldığı yarı otobiyografik filmlerinden biri olan “The Souvenir” için çektiği iki kliple adından söz ettirdi. Yeni filmi, orta yaşlı bir kadının, kendisi hakkında yapmayı planladığı bir film için hayatının ayrıntılarını almak için yaşlı annesini bir zamanlar lüks bir otele götürdüğü şüphesiz Swinton’ı da canlandırıyor. Görünüşe göre, birlikte geçirdikleri zaman giderek daha endişe verici bir döngüye girmeye başladığında, işler giderek daha garip ve tehditkar hale geliyor.

“The Good Nurse”: Tobias Lindholm, Thomas Vinterberg’le birlikte solo yönetmen ve senarist olarak yaptığı çalışmalarda, izleyicilerini kısmen suçlayarak, genellikle zor seçimler yapan sempatik karakterler sunarak ve bizi nasıl yapacağımıza kendimiz karar vermeye zorlayarak her zaman izleyicinin ilgisini çekmeye çalışır. bunun hakkında hisset. Gerçek olaylara dayanan bu film, bizi kalabalık bir New Jersey hastanesinde kapana kısılmış bir adamla (Jessica Chastain) arkadaş olan başıboş bir hemşireyle (Eddie Redmayne) tanıştırıyor. Hastaları gizemli koşullar altında ölmeye devam edene ve sonunda bir ceza soruşturmasına yol açana kadar her şey yolunda görünüyor.

‘Balina’: Daha geçen hafta Venedik’te çok beğeni toplayan/dezenformasyon/konuşma kazanan Darren Aronofsky’nin, zayıflayan sağlığıyla uzlaşmaya çalışan şişman bir İngiliz profesörü (Brendan Fraser, pek çok kişinin harika bir performans olarak adlandırdığı) portresi, ve ayrı yaşadığı kızının (Sade Cinque) dönüşü, festivalin tüm malzemeleri esastır.

‘Hüzün Üçgeni’: Bu yıl Cannes’da Altın Palmiye kazanan, mükemmel kışkırtıcı yönetmen Robin Ostlund, çağdaş zengin toplumu hicivli yorumuyla Toronto’ya geri dönüyor. Burada, muhteşem bir lüks gemi yolculuğunda, zarif bir şekilde döşenmiş kabinlerde yaşayan kibirli, çaresiz paranoyaklar, gemi yolculuğunun giderek şiddetlenen denizlerinde birbirlerini parçalamaya çalışırlar ve bu da tam bir kargaşaya yol açar. Bunun için ve bu yılın geri kalanı için, yol boyunca beni sayın.