Türkiye-Suriye sınırında şehrin son Yahudileri bir devrin sonunu izliyor

Antakya, Türkiye (JTA) – Yahudiler, antik çağda Antakya olarak bilinen Antakya şehrinde 23 yüzyıldan fazla bir süredir yaşıyorlar. Ve şehir ziyaretçilerin bunu bilmesini istiyor.

Hristiyan haçı ve İslam hilaliyle iç içe Davud Yıldızı, özellikle Hatay’ın güney ilinde baharatlı yiyecek satan restoranlarda şehrin her yerine sıvanarak pratik bir şehir amblemi haline geldi.

Şehrin ünlü Uzun Çarşı’da bir dükkanı olan Yahudi giyim tüccarı Selim Jamil, “Antakya’da doğdum ve Antakya’da öleceğim” dedi. İstanbul veya Kudüs. Arap Şoku. İçinde tekstilden baharatlara ve Türkiye’nin en iyi humuslarından bazılarına kadar her şey bulunabilir.

Davut Yıldızı görüntüleri o kadar yaygın ki, Yahudilerin şehrin 200.000 kişilik nüfusunun büyük bir yüzdesini oluşturduğunu düşünmek affedilebilir. Aslında, ondan fazla Yahudi kalmamıştı.

Yerel Yahudi cemaatinin en genç üyeleri 60 yaşın üzerinde ve çoğu dünyanın başka yerlerinde çocuklarına katılmaktan bahsediyor.

Türkiye’nin birçok şehri gibi Antakya da geçtiğimiz yüzyılda tüm din ve etnik kökenlere sahip gençliğini başkent İstanbul ve Ankara’ya kaptırdı. Bugün her dört Türk’ten biri İstanbul’da yaşıyor.

Antakya Yahudileri için kitlesel göç, Türkiye’nin özellikle bir siyasi istikrarsızlık dönemi yaşadığı 1970’lerde başladı. On yılın ilk yarısı Türkiye’nin Kıbrıs’ta bir iç savaşa bulaştığını gördü ve ikinci yarısında, ülke çapında Türk milliyetçileri ile Kürt ayrılıkçılar arasındaki mezhepsel şiddetin patlak vermesi 1980’de askeri darbeyle sonuçlandı.

Kimi öldü, kimi İstanbul’a taşındı, gençler birer birer ayrıldı. Bu şekilde dağıldılar,” diye açıkladı Saleem’in akrabası ve Uzun Çarşı’da havlu ve diğer tekstil ürünleri satan başka bir Yahudi tüccar olan Daoud Jamil.

David, 25 yıl önce Şam’dan şehre taşınan Suriyeli bir Yahudi olan eşi Olga ile Antakya’da yaşıyor. Suriye sınırlarına Türkiye’den daha yakın olan Antakya’daki birçokları gibi ülkelerinde de Arapça konuşuyorlar.

Antakya’daki birçokları gibi çocukları da uzun zaman önce gitti. Evinde Şabat yemeğinden önce Olga, torununun Tel Aviv’deki doğum gününden ve Almanya’da doktor olarak çalışan oğullarından birinin fotoğrafını gururla gösterdi.

David İsrail’de yaşamaya çalıştı ve hatta İbranice öğrenmek için bir Ulban kursuna kaydoldu, ancak oradaki yaşam tarzını çok farklı buldu ve yaşamayı zorlaştırdı. Ancak o, Olga ve hatta 90 yaşındaki annesi Adele, bir gün oraya kalıcı olarak taşınmayı umuyor.

Tartışmamızın başında yaptığı gururlu ifadeye rağmen, Slim, kendisinin de başka seçenekleri düşündüğünü açıklamak için sonunda açıldı.

“Üç kızım var. Her biri ayrı ülkelerde. Biri Hollanda’da, biri Amerika’da ve biri de Kanada’da.” Uzun zamandır ayrılmayı düşünüyorduk. Temeli hazırlıyoruz.”

Yahudiler, Büyük İskender’in generallerinden ve kendisinden sonra gelen ulusların liderlerinden biri olan I. Selevkos tarafından MÖ 300 civarında kurulduğundan beri Antakya’da bulunuyordu. Bununla birlikte, şehir başlangıçta bugüne kadar yankılanan bir patlama ile kendisini Yahudi tarihinin artı işaretlerine itti. Seleukos döneminde, günümüzde en çok Hanuka hikayesindeki kötü adam olarak anılan İmparator IV. Antiochus Epiphanes’in başının kaidesiydi.

Talmud daha sonra ünlü haham Akiva da dahil olmak üzere Yahudi bilgelerin şehre yaptığı ziyaretleri kaydeder ve genellikle şehrin standardı olarak Antakya’yı kullanır. Antakya’daki Yahudi varlığı, o zamandan beri Romalılar, Bizanslılar, Haçlı devletleri, Memlükler, Selçuklu Türkleri, Osmanlılar ve son iki bin yıldır şehri yöneten diğer tüm imparatorluklardan bahsetmiyorum bile, Antiochus ve Seleukoslardan çok uzakta yaşadı. Kalan Yahudiler, bu kadar küçük bir toplulukta uygulayabilecekleri Yahudi geleneklerine sıkı sıkıya bağlılar.

Düzenli bir Minian veya on erkek için dua nisabı yönetmek için yeterli sayıda kararlı üye olmamasına rağmen, tüm yerel Yahudiler şehrin tek sinagogunun anahtarlarına sahiptir ve sık sık durur. Antakya, Kudüs’ün kuzeyinde neredeyse düz bir atış olduğundan, sinagog, lahdini doğu yerine güney duvarına yerleştirmek için inşa edilmiş, halen faaliyette olan birkaç kişiden biridir.

On dört Yahudi’den üçü hariç tümü, Yahudi olmayan etlerden kaçınıyor ve yılın büyük bir bölümünde sadece balık ve bitkisel yiyecekler yiyor.

Ailesinin antik çağlardan beri Antakya’da yaşadığını iddia eden Azor Şenodoğlu, “Pek dindar değilim” dedi. Aşkenazi söyle Türk Haham Mendy Chitrick yaz boyunca. “Ama ben üzerime düşeni yapıyorum. Sabah namazını kılıp akşam namazını kılıp elimizden geleni yapıyorum.”

Sadece birkaç on yıl önce bile şehir – ve bölge – çok farklıydı.

David, kasabada eski bir koşer ile bir kasabın oğludur. Babasının, Yahudi araştırmaları için önemli bir merkez olduğu günlerde Halep’e (bugün sadece iki saatlik bir araba yolculuğu) sık sık seyahat ettiğini söyledi. Birçok sinagog ve dini okulla birlikte en az 6.000 Yahudi’ye ev sahipliği yapıyordu. Antakya’daki topluluğa hizmet etmek için İbranice’nin yanı sıra katliam ticaretini de öğrenmeye devam etti. O zamanlar Antakya, Türkiye’nin değil, Suriye ve Lübnan’ı içeren Fransız Mandası’nın bir parçasıydı.

David, Antakya’daki gençliğini “450 Yahudi vardı” diye hatırlıyor. “Tatillerde sinagogda oturacak yer bulamayacağız.”

Saleem, “O zamanlar Şabat, tatiller, Yom Kippur, Yeni Yıl vardı, her şey gerektiği gibi kutlanır” dedi. “Pulmon, Miguel okuyor, hepsini izliyorduk.”

Günümüzde toplumu şehre bağlayan şey nostaljiden çok iş.

Saleem, “Neden burada kalıyorum, soruyorsun? Çünkü burada doğdum. Bütün işim ve ticaretim burada. Yaptığım işlerden dolayı burada kaldım” dedi.